Οι αλλαγές που έκανε φέτος η ΑΕΚ την … ξεμπέρδεψαν και ο Γιάννης Φιλέρης γράφει για την χημεία που βρήκε ώστε να κάνει μεγάλες νίκες σαν αυτή κόντρα στον αμετανόητο Παναθηναϊκό.
Η νίκη της ΑΕΚ επί του Παναθηναϊκού ξανάφερε στο προσκήνιο το “κιτρινόμαυρο” μπάσκετ, που συνηθίζει κάθε σεζόν να αλλάζει τους παίκτες σαν τα πουκάμισα, φαίνεται όμως ότι αυτή τη φορά πέτυχε μια καλή φουρνιά. Ο θρίαμβος της “Ένωσης” πανηγυρίστηκε δεόντως στα Άνω Λιόσια και έστειλε μήνυμα ότι η ομάδα του Ηλία Καντζούρη, παρά τα σκαμπανεβάσματα της, μπορεί εν τέλει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο φετινό πρωτάθλημα.
Οι τέσσερις παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα της από το Νοέμβριο και μετά (Μάιλς, Λεμάρ, Γιάνκοβις και Οριόλα) πρόσθεσαν ποιότητα και λύσεις, που ο προπονητής της ΑΕΚ αναζητούσε από το ξεκίνημα της χρονιάς. Οι δυο Αμερικανοί δίνουν σκορ, ο Γιάνκοβιτς πιο ώριμος από ποτέ κάνει σπουδαία ματς και ο Καταλανός Οριόλα, μπορεί να μην είναι ο παίκτης που παθιαζόταν όσο κανείς φορώντας τα χρώματα της Μπαρτσελόνα, καταθέτει όμως την τεράστια εμπειρία του. Οι αλλαγές δεν μπέρδεψαν, αλλά ξεμπέρδεψαν το φετινό κουβάρι.
Μέσα από το Basketball Champions League και τις τελευταίες καλές εμφανίσεις της, η ΑΕΚ απέκτησε και την αυτοπεποίθηση που επίσης ήταν ένα ζητούμενο. Κυρίως, όμως, μοιάζει να βρίσκει τη χημεία που απαιτεί το τελείωμα της χρονιάς, τώρα που θα κριθούν όλα τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Αν μάλιστα δεν είχε τσακίσει το πόδι του ο Γιάνις Στρέλνιεκς τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα.
Φαινόταν από το ξεκίνημα του ματς με τον Παναθηναϊκό ότι η ΑΕΚ έβγαζε περισσότερη ενέργεια πάνω στο παρκέ, πήγαινε πρώτη στις διεκδικούμενες μπάλες και είχε πίστη για τη νίκη σε ολόκληρο το σαραντάλεπτο, ακόμα και στις στιγμές που οι “πράσινοι” περνούσαν μπροστά στο σκορ.
Η άμυνα της παίρνει πολύ καλό βαθμό καθώς οι φιλοξενούμενοι αναλώθηκαν σε πάρα πολλά σουτ τριών πόντων (13/37 ο απολογισμός τους) ορισμένα εκ των οποίων έμοιαζαν τραβηγμένα από τα μαλλιά. Σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται στην πίεση της ΑΕΚ, που … έσπρωχνε τους παίκτες του ΠΑΟ προς τη γραμμή του κέντρου, σπαταλώντας επί της ουσίας τον περισσότερο χρόνο της κάθε επίθεσης.
Παρότι ο Μίτσελ χρεώθηκε γρήγορα με φάουλ, η ΑΕΚ προστάτευσε καλά τη ρακέτα της και καθώς ο Παναθηναϊκός δεν έχει μάθει να εκμεταλλεύεται το ύψος του Παπαγιάννη (αντιθέτως τον βγάζει… στην περιφέρεια να σουτάρει τρίποντα) έτρεξε όσο έπρεπε και είχε -σχεδόν σε ολόκληρη τη διάρκεια του αγώνα- τον έλεγχο.
Πιο πολύ όμως είχε τις λύσεις που έλειπαν από τον αντίπαλο της. Μπορεί το μπάσκετ που παίζει η ΑΕΚ να μην στηρίζεται τόσο πολύ στο ομαδικό παιχνίδι, επειδή όμως δεν λείπει το επιθετικό ένστικτο, μπορεί να μοιράσει το σκοράρισμα της και να’ χει ισορροπία, εντός και εκτός του ζωγραφιστού. Την ώρα που ο Μίτσελ έβαζε το κορμί του να κοντράρει τόσο τον Παπαγιάννη, όσο και τον Γκουντάιτις, οι Γιάνκοβιτς, Λεμάρ και Μάιλς τελείωναν -και αυτοί- με διψήφιες φιγούρες πόντων και δεν ήταν μόνοι.
Όσους έριξε στο παρκέ ο Καντζούρης, του πρόσφεραν κάτι. Πιο πολύ ο αγέραστος Ξανθόπουλος, που περνάνε τα χρόνια αλλά αυτός παραμένει ίδιος. Γρήγορος, οξυδερκής, πάντα έτοιμος για ένα κλέψιμο (όπως εκείνο στον Μπέικον), μια τελική πάσα ή ένα τρίποντο. Όσα έκανε ο πάγκος της ΑΕΚ ήταν αυτά που… δεν μπόρεσαν οι αντίστοιχοι παίκτες του Παναθηναίκού.
ΠΗΓΗ: Sport24