Ο εμβληματικός προπονητής του Πανιωνίου, με τον οποίον οι «κυανέρυθροι» κατέκτησαν το Κύπελλο Ελλάδος το 1991, Βλάντε Τζούροβιτς, «φιλοξενήθηκε» στην εκπομπή «Άμεσο Ριπλέι» του EOK WebRadio με τον Γιάννη Λαμπίρη.
Αναλυτικά είπε:
Για τη θέση που έχει στην καρδιά του ο Πανιώνιος και η Ελλάδα: «Εγώ είμαι μισός Έλληνας, έχω ελληνικό διαβατήριο και νιώθω πως η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Πέρασα εδώ πολύ ωραία, ίσως και τα πιο όμορφα χρόνια στην καριέρα μου. Έζησα 12 χρόνια στην Αθήνα, οπότε πώς να μην αγαπάω την Ελλάδα και ιδιαίτερα τον Πανιώνιο; Στον Πανιώνιο πέρασα τα πιο πολλά χρόνια συνεχόμενα, γιατί σε άλλες ομάδες ήμουν μάξιμουμ τέσσερα χρόνια. Στον Πανιώνιο κάθισα έξι χρόνια σερί. Στην καρδιά μου είναι πρώτα ο Πανιώνιος, μετά η Αθήνα και ύστερα όλη η Ελλάδα».
Για τον τελικό με τον ΠΑΟΚ το 1991 και την κατάκτηση του Κυπέλλου: «Ο ΠΑΟΚ μερικές μέρες πριν είχε πάρει το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης με προπονητή τον Ντράγκαν Σάκοτα και παίκτες τους Φασούλα, Πρέλεβιτς, Κόρφα, Μπάρλοου και άλλα μεγάλα αστέρια. Εμείς κερδίσαμε μπροστά σε 16 χιλιάδες κόσμο, όπου 11 ήρθαν από τη Νέα Σμύρνη και 5 από τη Θεσσαλονίκη. Αυτό δεν ξανάγινε ούτε πριν ούτε μετά, γιατί η νέα Σμύρνη δεν είναι τόσο μεγάλη πόλη. Ήταν φοβερό μετά στην πλατεία Νέα Σμύρνης που μίλησα μπροστά σε τόσες χιλιάδες κόσμου. Τότε ήταν γεμάτα όλα τα γήπεδα, όλοι έβλεπαν μπάσκετ. Ήταν πολύ ωραία χρόνια».
Για το μπάσκετ που έπαιζε ο Πανιώνιος εκείνα τα χρόνια: «Παίξαμε πράγματι πολύ ωραίο μπάσκετ. Είχαμε ταλέντα στην ομάδα, τον Χριστοδούλου, τον Γάσπαρη, τον Γιάνκοβιτς, τον Πι Τζέι Μπράουν, τον Μπένατσεκ. Παίζαμε αιφνιδιασμό, είχαμε πολλά σουτ από το τρίποντο, πάσες από πίσω. Είχαμε τα πάντα, αγαπούσε ο κόσμος να μας βλέπει και το ξέρω αυτό γιατί ακόμα μου λένε για το ωραίο μπάσκετ που παίζαμε τότε. Μπορεί να είχαμε μικρό γήπεδο, αλλά κάθε ομάδα περνούσε δύσκολα εκεί γιατί ήταν πολύ ακουστικό».
Για τη σχέση του με τον νεαρό τότε Φάνη Χριστοδούλου: «Ο Φάνης και ο Ντράζεν Πέτροβιτς είχαν ίδιο επίπεδο ταλέντου, αλλά ο Ντράζεν δούλευε 6-8 ώρες τη μέρα και μόνος και με την ομάδα, ενώ ο Φάνης δε μπορούσε να αντέξει… δύο ώρες. Ο Φάνης ήταν τρομερό ταλέντο και παικταράς, μπορούσε να φτάσει μέχρι και στο ΝΒΑ. Τον αγαπάω και τον εκτιμώ».
Για την πλατεία Νέας Σμύρνης: «Αυτή η πλατεία είναι κάτι ιδιαίτερο. Εκεί έμαθα την ελληνική γλώσσα, δεν είχα κάποιον δάσκαλο ούτε ήξερα γραμματική. Το πρώτο που έμαθα είναι “φραπέ μέτριο χωρίς γάλα” και μετά τις… γνωστές λέξεις. Ήταν πολύ όμορφα χρόνια. Τώρα είμαι 77 χρονών, αλλά πάλι ήρθα εδώ και έλεγα να μείνω πέντε μέρες και όχι μόνο 2-3, ώστε να δω κάποιους φίλους».